Ik heb nogal een haat/liefde verhouding met grenzen. Zoveel mensen die roepen dat je goed je eigen grenzen moet bewaken. En dat je kinderen duidelijke grenzen moet geven. Als je niet vies bent van een uitdaging zoals ik, zoek je grenzen vaak op, om juist even dat rauwe randje op te zoeken, erover heen te gaan en te kijken hoe het over die grens is, wat gebeurt er dan en hoe voelt dat daar?
Wat diezelfde grens-mensen er niet bij vertellen is hoe je dat nou precies moet doen. Ja, vaker nee zeggen, maar waartegen dan en wanneer? Niet teveel moeten, oh ja, een feest der herkenning daar komen ook die moetjes weer om de hoek kijken. Vaker nee zeggen dus en kinderen of je naasten of je klanten collega’s grenzen geven. Maar wie bepaalt dat? Wij zelf toch? Beter geloof ik in kaders en vooral jezelf heeel goed kennen!! Weten wat jij wilt, wat en wie bij je past waar jij blij van wordt en vooral ook wat niet. Meer luisteren naar dat onderbuikgevoel.. En de meesten van ons weten vaak niet meer zo goed hoe dat voelt.. Ergens wel, ze hebben alleen de signalen onderweg gemist. Ik ook, welcome to my life! Haha… Heel vaak dus die signaaltjes niet opgepikt waardoor ik ineens uit m’n panty schoot bij iets heel onbenulligs.. (de welbekende emmer was blijkbaar vol), een dikke vette blessure omdat ik de pijntjes eerder genegeerd had, onenigheid met een naaste wat echt niet nodig was geweest als ik iets eerder naar mijn onderbuikgevoel had geluisterd. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Want hoe vaak zeg je niet ja of nee terwijl je iets anders voelt. Wat mij tegenwoordig goed helpt is om even tijd te vragen. Daar kwets je helemaal niemand mee en geeft mij de tijd om even te luisteren of te voelen naar wat ik echt wil. Wil ik het Echt, of doe ik het om iemand te pleasen, om niemand teleur te stellen om aardig gevonden te worden.. Want dan zou je antwoord gewoon nee moeten zijn, en ook zonder uitleg van reden, want daar heeft eigenlijk niemand wat mee nodig en scheelt ook een hoop energie… Nee, want…. En dat komt er toch een verhaal, een verhaal waar mensen toch al snel weer een mening over hebben en het vaak alleen maar erger maakt. Gewoon nee dus, als ik het opschrijf krijg ik toch het gevoel van begrenzing, haha.. Daarom spreek ik liever van kaders, want als het deze week nee is kan het op aan later moment zomaar weer ja worden, gewoon omdat het dan wel goed voelt en dus beter past.
