Een kijkje in mijn chaotische, dagelijkse realiteit

Al zo lang wilde ik mijn gedachten delen. Ze dwalen vaak van hot naar her, en ik dacht steeds: hoe maak ik hier een samenhangend verhaal van? Dat idee alleen al hield me tegen. Maar weet je wat? Ik heb besloten om gewoon te beginnen. Geen perfect plan, geen chronologische volgorde – ik schrijf wat er in mijn hoofd leeft. Misschien herken je dat wel: een hoofd vol chaos. En misschien leest het juist lekker weg als je ook zo’n hoofd hebt als ik. Of je denkt: “Zo erg is het bij mij gelukkig niet!” En als je afhaakt? Helemaal prima!

Mijn dagen zijn een aaneenschakeling van rollen: moeder, partner, personal trainer, sportinstructeur, coach, vriendin, buurvrouw, (schoon)dochter, zus(je), dierenliefhebber, mantelzorger, verhuurder… En dan vergeet ik er vast nog een paar. Het is een kunst om al die balletjes hoog te houden, zeker als je alles perfect wilt doen. Daarbovenop wil ik zelf ook sterk, fit en gezond blijven. Liefst kneiterfit en afgetraind, want in mijn vakgebied lijkt dat de norm. Of nou ja, dat denk ík dat mensen dat denken – ja, welkom in mijn hoofd!

Soms vragen mensen of ik een soort supervrouw ben, maar eerlijk? I’m only human. Neem een willekeurige maandag. Ik begin vroeg: krachttraining, affirmaties opschrijven, zes minuten dagboek, paarden voeren, hond uitlaten, en ervoor zorgen dat de meiden met een gezonde lunchbox naar school gaan. Daarna spring ik op de bakfiets, race naar school, en duik soms nog een hotyogales in. Dan thuis achter de laptop met een kop koffie, volledig lamgeslagen door mijn eigen lange to-do lijst. Wat was ik ook alweer aan het doen? Oh ja, trainingen voorbereiden. Maar eerst: eten!

Wat ga ik eten? Niet te veel, wel genoeg eiwitten, misschien een halve proteïne bar en een kiwi. Even invoeren in mijn app, want ik track mijn voeding meestal. Lang heb ik in een calorie-tekort gezeten, gedreven door de wil om strak en fit te blijven. Maar een blessure gooide roet in het eten. Mijn lijf raakte uitgeput en herstellen? Dat ging niet zomaar. Met mijn verleden van eetstoornissen is mijn relatie met eten complex. Ik weet precies hoe ik anderen kan helpen, maar voor mezelf ben ik loeikritisch.

Dat kritische stemmetje in mijn hoofd houdt nooit op. “Niet te veel eten! Van meer eten word je dik. Eet alleen clean. Een wijntje is al gauw 100 calorieën, beter neem je water. Volume eten, geen ongezond eten…” En zo gaat het maar door. Terwijl ik echt wéét dat dit onzin is en gewichtsschommelingen normaal zijn, voel ik me op zwaardere dagen toch schuldig. Dan wil ik minder eten en extra bewegen, en dat MOETEN in mijn hoofd is nou precies wat het lastig maakt.

Dus wat doe ik daaraan? Ik leer loslaten. Geen streng regime meer, maar proberen het normaal te houden. Mijn hoofd vullen met positieve gedachten en mezelf toestaan om te kiezen. Ik MAG alles, maar ik KIES bewust. En die keuze maak ik elke dag opnieuw. Ook al is dat soms met trial en error.

Herken je dit? Dan is mijn chaos misschien ook een beetje jouw chaos. En zo niet, dan hoop ik dat je na het lezen denkt: “Het valt bij mij eigenlijk best mee.”