De Lat Lag Bijna in de Wolken – Tot Ik Hem Ietsje Lager Legde
Ken je die slogan van dat bekende opleidingsinstituut? “De stok, dat zijn wij. De lat, die bepaal jij.” Klinkt mooi, toch? Maar even eerlijk: hoe hoog leg jij die lat eigenlijk?
Als ik er zelf even over nadenk, dan moet ik toegeven dat mijn lat belachelijk hoog ligt. Niet zomaar een beetje hoog—nee, echt kneiterhoog. En dat terwijl ik een hekel heb aan ‘moetjes’ (hallo kernwaarde: vrijheid!). Maar gek genoeg liggen er bij mij een hoop onbewuste ‘moetjes’ precies langs die torenhoge lat. Want ik wil alles en ik wil het goed.
Ik wil een geweldige moeder zijn. En een geweldige partner. En een fantastische vriendin, (schoon)zus, (schoon)dochter. Mijn huis moet niet alleen schoon en opgeruimd zijn, maar liefst ook nog stijlvol. In de kastjes. Binnenin. En natuurlijk wil ik een fit, sterk, afgetraind lijf dat moeiteloos door de dag beweegt. O ja, en mijn hond en paard moeten ook in topvorm zijn, want ik ben ook nog een toegewijde dierenverzorgster en hondentrainster.
Maar daar stopt het niet. Ik wil ook een succesvolle onderneming draaien, met real-life trainingen, events én een online programma—dat ik er dan even casual bij doe. Ondertussen inspireer ik mensen om gezonder te leven en te eten. Spreek ik over eten? Dan wil ik natuurlijk dat mijn gezin en iedereen om me heen zo gezond mogelijk eet. Gevarieerd, hip, voedzaam—liefst Instagram-waardig.
En als kers op deze torenhoge taart van verwachtingen wil ik er ook nog zijn als mantelzorger voor mijn vader met dementie. Dat is niet alleen intens moeilijk, maar ook pijnlijk en verdrietig.
Maar weet je wat juist dat laatste me heeft geleerd? Bij dementie is er alleen maar nu. Gisteren vervaagt, morgen is onzeker, en het enige dat telt is het moment. En dat zette me aan het denken.
Want laten we eerlijk zijn: mijn lat? Die slaat nergens op. We verwachten zoveel van onszelf dat het bijna lachwekkend is. Dus misschien moeten we gewoon wat liever zijn voor onszelf. De lat een tikkeltje lager leggen. Meer zijn IN het moment.
Bij mijn vader betekent dat soms gewoon samen zitten. Een knuffel geven. Zijn hand vasthouden. Geen afgevinkte takenlijst, geen perfectie—gewoon zijn. En juist dan, op die momenten, verdwijnen alle moetjes en lijkt een kilo meer of minder ineens totaal onbelangrijk.
Dus misschien is dat wel de echte les: de lat mag best omlaag. Niet omdat je faalt, maar omdat je LEEFT!
